Dag 2 Van camping naar kasteel

Nog een flinke regen op de tent gehad, maar goed geslapen, ik althans. Manus had moeite om in slaap te komen, zei hij. Naast ons stond een Belgisch gezin met 2 jonge kinderen, 5 en 7 schat ik. Één tent, vier fietsen en een kar achter de fiets van pa met daarin de meeste bagage. Zij vertrokken 10 minuten voor ons.
Het was 5 km naar Diest, direct al een leuke klim. Diest kende ik niet, maar is een aanrader, mooie oude stad. Ik ga Ans voorstellen om dit jaar met onze elektrische auto een paar dagen naar Diest te gaan.
We fietsen verder, nu op de route Tilburg-Venetie van Reitsma. Leuke van zo’n route op de navigatie is dat je nooit hoeft te zoeken naar de weg en dat je steeds wordt verrast door wat je tegenkomt. Manus heeft het boekje dat de route beschrijft, maar dat heb ik nog niet bekeken.
Na Diest zagen we de gevolgen van de wateroverlast: overal ondergelopen velden, modder op het fietspad en aan de oevers van de riviertjes kun je zien dat het water onlangs wel een meter hoger heeft gestaan: helemaal bruin!
Dat geldt ook voor de weilanden en akkers met landbouwgewassen die onder water hebben gestaan. Je zou denken, dat groeit dan wel weer, maar het ziet er bruin uit en het stinkt.
Overigens wel bijzonder: we zagen in het begin een groot bord: WETLANDS HERSTEL, ik vertaal maar met: “herstel door de mens van natte gebieden”. Welnu, in dit geval heeft de natuur zelf de situatie al hersteld. Even later zagen we warempel het Belgisch gezin: dat heeft goed doorgefietst!
We gingen verder door velden en langs riviertjes. ‘S middags gingen we veel via oude spoorwegen, de zogenaamde Ravel-routes. Wel steeds tegenwind en ook nog een bui. In Sint Truiden namen we koffie. De eigenaresse had een grote landkaart hangen en vroeg ons daarop aan te geven waarmee vandaan kwamen. Leuk idee, overal op de kaart stonden zwarte stipjes.
Na 88;km kwamen we in Huy. Tegenvaller was dat het hotel 5 km verderop bleek te liggen, 5 km langs een drukke autoweg. De aankomst was mooi: het hotel blijkt een groot kasteel te zijn.
We melden ons aan, een dame neemt ons mee naar eerste verdieping, geeft ons een sleutel en zegt dat de kamer op de tweede verdieping is. In totaal zes trappen. Ik verzucht: we hebben 90 km gefietst, heeft u geen kamer op de begane grond. Zij lacht en zegt: jullie zijn toch fietsers, dan hebben jullie sterke beenspieren en moet dat geen probleem zijn. Dus sjouwen we al onze tassen in drie sessies naar boven en moeten daar eerst bijkomen.
Het hotel is aan de buitenkant mooi, de kamer is goed, maar er is geen mogelijkheid om een drankje te nemen en het restaurant is gesloten. Dus eten we in een restaurant, even verderop, recht tegenover de kerncentrale van Huy. Het smaakte goed!